Etappedetails
Etappenummer | 2 |
Datum | 17 april 2016 |
Provincie | Utrecht |
Land | Nederland |
Startpunt | Treinstation Driebergen-Zeist, Stationsplein, Driebergen |
Eindpunt | Laanzicht, Woudenberg |
Afstand in kilometers | 17,142 |
Laagste en hoogste punt van de etappe in meters | 0/52 |
Weer | Maximum temperatuur: 9 graden
Windrichting en -kracht: NW, 3 Weertype: wisselvallig |
Horeca onderweg, nabij route | Pannenkoeken- en lunchrestaurant Princenhof, Hoofdstraat 1, Driebergen-Rijsenburg
Café-Restaurant Het Plein, Austerlitz |
Vervoer | Twee auto’s: begin- en eindpunt |
Verslag
We zijn op tijd wakker en zien dat de verwachting is dat het aan het begin van de middag gaat regenen. We besluiten op tijd te vertrekken om nog met goed weer te kunnen wandelen. We passen ons plan aan en besluiten niet te lunchen onderweg in Austerlitz, maar op het eindpunt in Woudenberg. Het is tijdrovend om met het openbaar vervoer van Woudenberg naar Driebergen te komen op zondag. Het wordt dan ook de luxe variant: we gaan met twee auto’s en parkeren auto 1 op het eindpunt en auto 2 bij het beginpunt. Het is niet warm, maar de zon schijnt en er is weinig wind dus het is uitstekend wandelweer als we de eerste meters lopen door een klein park achter het fraaie pand van Nimbus. Aan de overkant van de Arnhemsebovenweg gaan we al snel het bos in. Het wordt vandaag een bosrijke wandeling, dat hadden we van te voren ook al gezien op de kaart.
We passeren een fraai watertje en als het bos ophoudt staan we op Landgoed Heidestein. Dat is een mooi open gebied met zand, heide en hier en daar wat water midden in het bos met vooral naaldbomen. Het lijkt wel of je in een soort woestijn bent beland met veel dode bomen, heel apart. Een kudde Drentse heideschapen zorgt ervoor dat het gebied openblijft doordat ze gras en jonge boompjes eten. Even verderop gaan we een hek door en we belanden op basis van onze gps in het noordelijke deel van het heidegebied. Echte wandelpaden ontbreken hier en het lijkt erop dat het eigenlijk de bedoeling is dat hier alleen schapen en geen mensen lopen. We volgen stug de gps en stuiten op een omheining met prikkeldraad. Vijf meter daarachter ligt een mountainbikepad en we zien steeds fietsers langs komen. We kunnen daar echter niet komen en zoeken vergeefs naar een doorgang. Die is er niet, zo constateren we en het wordt tijd voor een list. Op één plek is er wat ruimte onder de omheining. Wat gaan we doen? We leggen een vuilniszak op de grond, tillen de omheining nog wat op en een voor een wurmen we ons naar de vrijheid. Moeten we voortaan een keukentrapje in ons rugzak stoppen, of een kniptang?
Het is opletten geblazen met al die mountainbikers, die ons vriendelijk gedag zeggen. Het is een smal pad met veel bochten en het is druk op zondagochtend. Regelmatig moeten we snel aan de kant voor al die rappe fietsers. Na nog enkele kilometers bos volgt nog voor elf uur het dorpje Austerlitz. Aangekomen op het dorpsplein genieten we van onze meegebrachte broodjes en drankjes en we zien de nodige donkere wolken aan de horizon verschijnen. Het zou toch pas aan het begin van de middag gaan regenen? Het lijkt verstandig om niet te lang te blijven zitten, maar de wandeling voort te zetten. Onderweg naar de Pyramide van Austerlitz krijgen we een hagelbui over ons heen. Het wordt daardoor gelijk een stuk minder aangenaam qua temperatuur, maar het voordeel is dat je er niet zo nat van wordt. Het is gelukkig van korte duur en als we oog in oog staan met de 36 meter hoge Pyramide van Austerlitz is het al weer droog. De piramide is in 1804 uit verveling met aarde en graszoden gemaakt door Franse soldaten en wel in 27 dagen. Tegenwoordig kun je het in gerestaureerde rijksmonument bekijken én beklimmen voor 3 Euro. Wij laten dat aan anderen over, we moeten nog een stukje wandelen voor we in Woudenberg zijn.
Er volgen nog de nodige kilometers bos. De paden zijn hier en daar nogal blubberig, maar dat mag de pret niet drukken. We wandelen iets ten noorden van het Henschotermeer en niet veel later laten we het bos achter ons. In de verte zien we Woudenberg al liggen. Het is nog een kilometer of twee over het fietspad langs de Zeisterweg (N224) en door woonwijken aan de westkant van Woudenberg. Met de auto zoeken we nog een horecagelegenheid in het centrum van Woudenberg, maar op zondag rond een uur of één gaat dat niet lukken. We passen ons plan aan en besluiten thuis op het volbrengen van etappe 2 te proosten met een goed glas Karmeliet/Aperol Spritz. Op weg naar huis komt de regen met bakken uit de hemel. Toch goed dat we op tijd op pad zijn gegaan! En met de lunch komt het ook nog goed: de kop soep en de zalmsalade zijn niet te versmaden.
Foto’s
Wat een leuk verslag,
Blijf jullie volgen zeker het stuk wat jullie nu gaan lopen over de Veluwe is voor mij herkenbaar.