Vandaag is het tijd om te verhuizen. We hebben voor de komende paar dagen een huisje gehuurd op Pullman Ferienpark in Eging am See. We pakken alle spullen, wassen en ontbijten en brengen alle tassen naar de auto. Na even kort afscheid genomen te hebben van de gastvrouw, rijden we eerst nog even naar de supermarkt in Viechtach om wat broodjes te halen en de statiegeldflessen in te leveren. De auto zit, ondanks dat Angèle al naar huis is, helemaal vol. Er moet zelfs nog een tas op de achterbank. We rijden naar het station van Gotteszell en nemen een boemeltrein terug naar Viechtach. Het duurt maar liefst 3 kwartier, ondanks dat het maar een kort traject is. Op diverse plekken moet de trein even stoppen of heel langzaam rijden en toeteren, omdat er onbewaakte overgangen zijn. Het is wel weer gratis met onze kaart, reuze handig!

In Viechtach sturen we zowel Sharon als Piet een filmpje met een felicitatie, ze zijn allebei jarig deze dag. Op deze nu nog frisse, maar al zonnige dag, lopen we de eerste kilometers door Viechtach waarbij we een tot minibieb omgebouwde telefooncel zien. Rob springt ook nog even op een trampoline bij een speeltuintje. Je bent daar nooit te oud voor, maar met een rugzak op springt het toch niet heel soepel. We komen nog aardig in de buurt van het huis waar we afgelopen week sliepen en dan verdwijnen we het bos in. Daarna loopt de weg redelijk parallel aan de B85, de belangrijke regionale weg, soms langs akkers, dan weer in of langs de rand van het bos. Bij Fernsdorf wordt het tijd om wat te eten. We hebben er dan ook al ruim 8 kilometer opzitten. Er staat een mooi bankje nabij de Pius X-kerk, met uitzicht over de bossen, de weiden en de B85.

Nabij Linden steken we de B85 tweemaal over, waardoor we weer aan de noordelijke kant van de weg lopen. Het terrein blijft licht glooiend, nergens is het echt steil. In Patersdorf, een dorpje van enig formaat, zien we een torenvalk. Rob doet zijn best om hem te fotograferen. Het is flink inzoomen geblazen en het valt niet mee, maar het lukt uiteindelijk (zie foto’s). In Prünst, wat zuidelijker, is het om 14:00 uur tijd om een broodje te eten. Het is aardig warm geworden en we lusten wel wat te drinken. We hebben onze hoop gevestigd op Ruhmannsfelden, een paar kilometer verderop. Hier is op zaterdagmiddag ook maar weinig open, maar we zien wel een paar mensen zitten bij Kaffeedscherl. Het wordt voor ons allemaal een koude cola light, heerlijk! We kunnen er weer tegenaan voor de laatste kilometers tot aan Gotteszell, waar onze volgeladen auto op ons wacht.

We zoeken eerst in de omgeving een plek om wat te drinken, maar vinden niet echt iets. We besluiten naar het veel grotere Deggendorf (33.000 inwoners) te rijden, want daar is zeker horeca open en het ligt op de route naar Eging am See, de plek waar we de komende dagen zullen slapen. Als we bij Gasthaus Goldener Engel aan een biertje zitten en net wat bratwursthapjes hebben besteld, wordt Rob gebeld. De receptie van Pullman Ferienpark vraagt waar we blijven en hoe laat we er denken te zijn, want de receptie gaat om 17:00 uur dicht. Oeps, we dachten terecht te komen bij een Landal-achtig park waar de receptie zo ongeveer van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat open is, maar dat lijkt niet zo te zijn. 17:00 uur redden we niet meer en we spreken af dat ze de sleutel van ons huisje uit het zicht bij het wc-raampje leggen. Dat blijkt in de praktijk goed te werken. Er is echter 1 probleem: we hebben ook huurbeddengoed besteld en dat ligt er niet. En de receptie is dicht en ook telefonisch onbereikbaar. Lekker knullig allemaal en ook onhandig. Nou ja, we overleven het wel een nachtje zonder beddengoed. Eerst maar eens boodschappen doen bij de Rewe in het dorp.

Het vakantiepark ligt direct naast een soort pretpark in Western-stijl. De meeste mensen die hier verblijven, komen voor dit park en veel mensen lopen er in stijl bij: in cowboy/girl-tenue, met hoed natuurlijk. We eten bij Parkcafe Eging, bij een van de twee restaurants bij het vakantiepark die wel open is. Het is geen groot succes. Duitsers zijn normaal gesproken goed in schnitzels bakken, maar als je ze in de frituurpan gooit, dan is de smaak en structuur niet om over naar huis te schrijven. Nou ja, we zitten lekker buiten en hebben een drankje erbij, dus het kan erger. Het wordt, zoals zo vaak na een dag wandelen in de buitenlucht, niet laat. Morgen staat de etappe van Gotteszell naar Deggendorf op het programma. We hebben er zin in!